Analyse van prototypen
De blindengeleidenstok is vandaag de dag nog steeds het meest gebruikte hulpmiddel door blinden en visueel beperkten. De stok is goedkoop, betrouwbaar en makkelijk te gebruiken. Toch heeft de stok beperkingen. Objecten die zich op hoofdhoogte bevinden worden niet waargenomen, de vorm en het dynamisch gedrag van personen en objecten blijft onbekend. Om hier verandering in te brengen worden er voortdurend nieuwe technieken en prototypen ontwikkeld om blinden en slechtzienden te helpen navigeren in zowel indoor als outdoor omgevingen.
In dit artikel worden 12 van deze prototypen besproken. Elk systeem maakt gebruik sensoren, een computer om de verkregen data te verwerken en om te zetten naar nuttige informatie en een middel om die informatie door te aan de gebruiker. Er worden verschillende soorten sensoren gebruikt die allemaal op een andere manier de data verzamelen. Deze data kan bestaan uit visuele data zoals video en sonar of akoestische data zoals audio of ultrasone feedback. De data wordt vervolgens verwerkt door een draagbare computer of smartphone. Deze zet de data om in bijvoorbeeld een dieptekaart, stereografische plaatjes of geluidskaart. Afhankelijk van de sensoren worden één of meerdere van de volgende gegevens weergegeven: de locatie van voorwerpen of personen, hoe ver deze van de blinde/slechtziende verwijderd is en met welke snelheid en richting het voorwerp of de persoon beweegt.
Nu komt het lastigste van de hele procedure: deze informatie overbrengen naar de visueel beperkte. De besproken prototypen gebruiken veel verschillende soorten systemen en zijn in te delen in twee groepen: audiofeedback en tactiele feedback. Bij audiofeedback kan gedacht worden aan een koptelefoon of oortjes. Bij tactiele feedback wordt gebruik gemaakt van trilplaatjes. Deze zijn verwerkt in kleding die door de visueel beperkte gedragen wordt, zoals een vest, riem of handschoen(en).
De prototypen zijn allemaal onderworpen aan een analyse. Hierin werd gekeken naar 8 kenmerken: real time, draagbaarheid (als kledingstuk en het gemak van meenemen), betrouwbaarheid, kosten, gebruiksvriendelijkheid, robuustheid en de mogelijk van draadloze informatie. De belangrijkste conclusie uit de analyse is dat er geen één prototype is wat in voldoende mate voldoet aan alle kenmerken. Ieder prototype heeft een of meerdere kenmerken waar het in uitblinkt en andere waar het in faalt. Hieruit kan geconcludeerd worden dat het probleem niet ligt bij de technologie, maar bij het juist implementeren ervan. Er is genoeg technologie beschikbaar om personen en voorwerpen juist te detecteren en positie in de toekomst te schatten. Het grote probleem is om de visueel beperkte op een niet storende maar wel duidelijke manier te laten weten wat er zich voor (en boven) hem afspeelt. Het gebruik van een koptelefoon heeft als nadeel dat omgevingsgeluid wordt geblokkeerd, iets waar visueel beperkten veel gebruik van maken. Het gebruik van een systeem dat in de hand moet worden vastgehouden, wordt ook gezien als een no-go. Een ander punt wat ook kan leiden tot beperkingen is een lang en/of lastig leerproces. Systemen worden niet volledig benut of zelfs verkeerd gebruikt wat kan leiden tot ongelukken.
Een ander opvallend feit is dat veel prototypen niet of nauwelijks getest zijn door echte visueel beperkte en als ze wel getest zijn dit vaak gedaan is in een gesimuleerde omgeving en niet in echte, alledaagse situaties. Ook dit kan leiden tot verkeerde aannames en het uiteindelijke product negatief beïnvloeden. De uiteindelijke conclusie is dan ook dat nieuwe technologieën niet ontwikkelt moeten worden als vervanging voor de blindengeleidenhond en blindenstok, maar als systeem ernaast dat de gebruiker waarschuwt voor personen of voorwerpen verder dan een meter voor zich.