Viotar

Motivatie

De afgelopen eeuw zijn elektrische instrumenten immens populair geworden. De elektrische gitaar is hier een voorbeeld van. Echter zijn elektrische strijkinstrumenten nooit echt aangeslagen. Dat roept de vragen op waarom dat zo is. Er zijn daarvoor verschillende gebreken aan deze instrumenten aan te wijzen. De bestaande elektrische strijkinstrumenten zijn trouw gemodelleerd naar de traditionele akoestische familie van strijkinstrumenten, waarvan de bekendste instrumenten de viool, de altviool, cello en contrabas zijn. Deze instrumenten hebben echter verschillende nadelen:

- Heel moeilijk te bespelen (slechte combinatie van strijkdruk en –snelheid resulteert in een lelijk “krassend” geluid)

- Beperkt bereik, om het volledige spectrum te dekken van toonhoogte moeten meerdere instrumenten gebruikt worden (i.e. viool hoog, cello laag en contras daaronder)

- Akkoorden zijn onmogelijk om te spelen, hooguit snaren tegelijk.

- Onprettige ergonomie

Dit motiveert het maken van een elektrisch strijkinstrument dat geen van deze gebreken ondervind.

Onder andere betekent dit dat er dus akkoorden op gespeeld moeten kunnen worden. Met andere woorden, er moeten meer dan 2 snaren tegelijk bespeeld kunnen worden. Deze eis kan worden uitgebreid zodat íedere combinatie van snaren tegelijk gespeeld moet kunnen worden, zoals dit bij de elektrische gitaar het geval is. Dit sluit het gebruik van een strijkstok zoals bij de traditionele strijkinstrumenten uit. Hierdoor kan de oorspronkelijke ergonomie van deze strijkinstrumenten worden losgelaten, en kan men een betere ergonomie ontwerpen.

Ook moet het nieuwe instrument makkelijk bespeeld kunnen worden. Wat strijkinstrumenten moeilijk maakt is het feit ze “goed” moeten worden bestreken (de goede combinatie van druk en snelheid) om überhaupt een goede toon te krijgen. Het nieuwe instrument moet deze verantwoordelijkheid in feite overnemen, dus het instrument moet “zelf” verzorgen dat er altijd sprake is van de goede combinatie van strijksnelheid en druk.

Deze eis in combinatie met het feit dat alle snarencombinaties tegelijk gespeeld moeten kunnen worden, doet denken aan een soort mechaniek dat het bestrijken van de snaren gaat verzorgen.

Dit laatste in combinatie met de eis dat het ergonomisch moet zijn en een groot bereik moet hebben, maakt een elektrische gitaar een goed model om vanuit te gaan. Het doel is om een elektrische gitaar om te bouwen tot een instrument met bovengenoemde eisen.

Programma van eisen

- Elektrisch versterkt

- Alle snarencombinaties zijn tegelijk speelbaar

- Volledige volumecontrole over de volledige nootduur

- Voldoende snel dezelfde snaar achter elkaar kunnen spelen (maximaal rond de 18 noten/sec)

- Voldoende snel noten van verschillende snaren achter elkaar kunnen spelen

- Krasvrij strijkgeluid, ongeacht het niveau van de speler

- Het instrument moet net als bij strijkinstrumenten vrij “tokkelbaar” zijn, dus de snaren vrij bereikbaar voor de vingers

- Het bereik moet vanuit het gebied van de bas tot in de sopraan reiken